Bohaterami reality-show „Dzień, w którym pojawiła się forsa” będą rodziny, którym nie sprzyja los. W każdym odcinku inna rodzina otrzyma wysoką kwotę pieniędzy, a widzowie zobaczą, jak obdarowani wykorzystają szansę. Przez miesiąc uczestnikom będzie towarzyszyć kamera, a ich przewodnikiem po nowej rzeczywistości zostanie Dorota Wellman.
W każdym odcinku „Dzień, w którym pojawiła się forsa” widzowie poznają inną rodzinę, której dziennikarka będzie podpowiadać, w jaki sposób wykorzystać otrzymaną kwotę pieniędzy.
- W programie zadajemy podstawowe pytanie: czy pieniądze dają szczęście? I nie ma na nie jednej odpowiedzi. Dając walizkę pieniędzy, stajemy się świadkami konfliktów jakie wywołują pieniądze. Skłaniają do walki o nie. Ujawniają ludzkie prawdy dotychczas skrywane. Ten program rozpala skrajne emocje. Obserwowanie, co bohaterowie zrobią z pieniędzmi kiedy spada na nich przysłowiowy złoty deszcz, bywa przyjemne, ale bywa i bardzo przykre. Co się z nimi dzieje, kiedy już ochłoną po otrzymaniu wypełnionej pieniędzmi walizki? Widzowie będą sami śledzić ich losy, by się o tym przekonać - wyjaśnia w rozmowie z portalem Wirtualnemedia.pl Dorota Wellman.
Prace nad realizacją formatu trwały od lata ub.r. Prowadząca przyznaje, że choć „Dzień, w którym pojawiła się forsa” jest dla niej wyjątkowym projektem to pracowało jej się przy nim trudno.
- Program pokazuje jakim wyzwaniem może być duża kwota pieniędzy, zwłaszcza dla takich ludzi, którzy ledwo wiążą przysłowiowy koniec z końcem - opisuje Dorota Wellman. - Czy roztrwonią wszystko w mgnieniu oka, czy postanowią uregulować zaległe sprawy, czy odmienią swoje życie? To oni decydują. My tylko podążamy za nimi, a to co obserwujemy potrafi zdziwić. Najbardziej poruszające jest to, że prawdziwe życie naszych bohaterów pisze scenariusze - dodaje.
Premierę reality-show „Dzień, w którym pojawiła się forsa” zaplanowano na niedzielę 19 lutego br., tradycyjnym paśmie premier TTV, czyli o godz. 22.00.
![Ładowanie](data:image/svg+xml,<svg width="32" height="32" viewBox="0 0 24 24" fill="white" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg"><path d="M12,1A11,11,0,1,0,23,12,11,11,0,0,0,12,1Zm0,19a8,8,0,1,1,8-8A8,8,0,0,1,12,20Z" opacity=".25"/><path d="M10.14,1.16a11,11,0,0,0-9,8.92A1.59,1.59,0,0,0,2.46,12,1.52,1.52,0,0,0,4.11,10.7a8,8,0,0,1,6.66-6.61A1.42,1.42,0,0,0,12,2.69h0A1.57,1.57,0,0,0,10.14,1.16Z"><animateTransform attributeName="transform" type="rotate" dur="0.75s" values="0 12 12;360 12 12" repeatCount="indefinite"/></path></svg>)
szkoda, ze sodówka mu uderzyła: http://spoleczenstwo.newsweek.pl/odpowiadamy--tymonowi--tymanskiemu,104561,1,1.html
Autoryzacja to katorga i relikt PRL-u, kiedy jeszcze władza musiała akceptować, to co wcześniej powiedziała. Dziś dziennikarze czekają na autoryzację tekstu po kilka dni (np. 3 stron), później otrzymują tekst całkowicie przerobiony przez PR-owców, z którego wycięte jest wszystko, co rozmówca powiedział podczas rozmowy. Przychylajcie się dalej to tego typu "obrońców" słowa, jak Pan Tymański, to będziecie do końca życia czytać w gazetach i portalach marketingowe biadolenie i wygłaskane wypowiedzi. Chyba nie o to chodzi, prawda? Wywiad ma pokazywać rozmówcę takim, jakim jest. Tymczasem niektórzy potrafią wyciąć połowę pytań, które padły w wywiadzie, bo po przeczytaniu uznali pytania i odpowiedzi za zbyt trudne i kontrowersyjne. Nie chcą więc szkodzić swojemu wizerunkowi. W ostateczności, dziennikarz dostaje tekst po autoryzacji i okazuje się, że rozmowa, którą przeprowadziłeś nie jest tą rozmową, bo rozmówca uznał, że trochę niepolitycznie coś powiedział. Po co w takim razie przeprowadzać wywiady? Można by je od razu pisać, przesyłać pytania mailem. To nie jest istota rzetelnego dziennikarstwa. Potrzeba nam zmiany prawa prasowego i to bez dwóch zdań. Oczywiście, rozmówca powinien mieć wgląd w tekst przed publikacją, ale jego autoryzacja nie powinna odbiegać daleko od tego, co wcześniej powiedział. Tymczasem wygląda to zupełnie inaczej. Jestem ciekaw, jak wyglądała rozmowa Pana Tymańskiego w rzeczywistości, czy bliżej jej do spisanego tekstu przez Redaktora czy bliżej jej do tego, co Pan Tymański "poprawił" w swoich wypowiedziach. Rozstrzygać nie będę, ale przeciwnikiem autoryzacji w obecnej formie jestem całym sercem.
Dokładnie. Autoryzacja to jedna z najgłupszych rzeczy w prasie... Skoro udzieliłeś wywiadu, a potem chcesz go poprawiać (czytaj: napisać na nowo) to po cholerę w ogóle godziłeś się na rozmowę?