Badania prowadzono metodą retrospektywną przez ponad 20 lat, a ich podsumowanie opublikowano w czasopiśmie weterynaryjnym "Journal of Veterinary Internal Medicine".
Wieloletnie obserwacje, w których wykorzystano dane przekazane przez sieć szpitali dla zwierząt Banfield Pet Hospital, objęły ponad 50 000 psów należących do 12 najpopularniejszych ras. W przypadku wszystkich ras stwierdzono związek pomiędzy nadwagą a skróceniem długości życia, przy czym okres, o który skraca się życie zwierzęcia, wahał się od 5 miesięcy w przypadku osobników męskich rasy owczarek niemiecki do 2,5 roku w przypadku osobników męskich rasy Yorkshire terrier.
Szacuje się, że w ponad 1/4 gospodarstw domowych (26%) w Wielkiej Brytanii i w niemalże połowie w Stanach Zjednoczonych (47,6%) znajduje się pies. W Polsce, według badań statystycznych, psy zamieszkują 36,5% gospodarstw domowych. Zjawisko otyłości u zwierząt domowych stale nasila się, a dane szacunkowe pokazują, że jeden na trzy psy i koty w Stanach Zjednoczonych ma nadwagę. Z przeprowadzonych w Polsce badań wynika, że prawie połowa kotów (47%) ma problem z utrzymaniem prawidłowej masy ciała, z czego 33% cierpi na nadwagę, a 14% to zwierzęta otyłe. Z kolei w populacji psów u 39% osobników notuje się problem nadmiernej masy ciała, przy czym co trzeci pies ma nadwagę (masa ciała jest od 15% do 30% wyższa od optymalnej), a co dziesiąty jest otyły (masa ciała jest wyższa o co najmniej 30% od optymalnej).
Mimo że w trakcie badań nie analizowano przyczyn zwiększenia masy ciała, to uważa się, że do otyłości u zwierząt przyczyniają się niepoprawne nawyki żywieniowe. Według najnowszej ankiety Better Cities For Pets, ponad połowa (54%) opiekunów psów i kotów zawsze albo często daje swojemu zwierzęciu coś do jedzenia, ilekroć zwierzę o to prosi, a niemalże 1/4 (22%) czasami przekarmia swoje zwierzę, aby w ten sposób je uszczęśliwić.
- Opiekunowie często nie mają świadomości, że ich pies ma nadwagę, a wiele osób nie zdaje sobie sprawy z wiążących się z nią konsekwencji zdrowotnych. Mogą nie wiedzieć, że zbyt duża masa ciała ich ukochanego zwierzęcia przekłada się na zwiększone ryzyko wystąpienia innych dolegliwości, takich jak np. choroby stawów, problemy z oddychaniem oraz pewne rodzaje nowotworów, a także na gorszą jakość życia. Owe problemy w obszarze zdrowia i dobrego samopoczucia mogą znacząco wpłynąć na długość życia zwierzęcia. Dla wielu opiekunów dawanie jedzenia, a w szczególności smakowitych resztek i kąsków ze stołu, jest sposobem na okazanie zwierzęciu uczuć. Zwracanie uwagi na to, co podaje się swojemu psu do jedzenia, może w dużej mierze przyczynić się do utrzymania zwierzęcia w dobrej kondycji, a nam pozwoli cieszyć się jego towarzystwem przez wiele lat - stwierdził Alex German, współautor badań oraz profesor medycyny weterynaryjnej małych zwierząt na Uniwersytecie w Liverpoolu.
Wedle szacunków zaledwie 1 na 5 opiekunów psów mierzy, ile jedzenia podaje swojemu zwierzęciu, a 4 na 5 (87%) zawsze lub często po prostu szacuje ilość serwowanego pokarmu, jakiej – ich zdaniem – zwierzę potrzebuje podczas każdego posiłku. Taki sposób karmienia może w znacznej mierze przyczyniać się do powstawania problemów związanych z nadmierną masą ciała.
Badanie przeprowadzone przez Uniwersytet w Liverpoolu oraz Centrum Żywienia Zwierząt Waltham było retrospektywnym, obserwacyjnym badaniem kohortowym, wykorzystującym demograficzne, geograficzne i kliniczne dane psów leczonych w sieci szpitali Banfield w Ameryce Północnej w okresie od kwietnia 1994 r. do września 2015 r. Dane dotyczyły 50 787 psów należących do 12 ras najpopularniejszych w Stanach Zjednoczonych: jamników, owczarków niemieckich, golden retrieverów, labrador retrieverów, cocker spanieli amerykańskich, beagli, bokserów, chihuahua, pitbulterierów, pomeranianów, shih tzu oraz Yorkshire terrierów. W przypadku każdej rasy porównano długość życia psów, u których opiekunowie zgłaszali otyłość, z długością życia zwierząt, które były w optymalnej kondycji. Dane zaczerpnięte do badania obejmowały zmienne demograficzne (rasa, płeć, informacja o sterylizacji/kastracji oraz data urodzenia) oraz geograficzne (szerokość i długość geograficzna na podstawie kodu pocztowego adresu zamieszkania opiekuna), jak również dane zebrane podczas wizyt w klinice (data wizyty, masa ciała oraz – jeżeli były dostępne – dane na temat stanu zdrowia) oraz datę zgonu. Zarówno dane rodowodowe, jak i data urodzenia, były parametrami podawanymi przez opiekunów, które nie były weryfikowane przez personel weterynaryjny.
