Naukowcy pokazali przepis na życie

Jak przypominają eksperci z University of Wisconsin-Madison (USA), życie na odległych planetach może się mocno różnić od tego, jakie znamy na Ziemi.

Jednak Wszechświat zawiera ograniczoną liczbę chemicznych składników i skończona jest także liczba sposobów ich interakcji.

Badacze wykorzystali te warunki, aby stworzyć, jak mówią „książkę kucharską” z setkami chemicznych przepisów na życie. Lista składników może pomóc astronomom w poszukiwaniach najbardziej dogodnych warunków dla życia na odległych globach.

Jak wyjaśniają naukowcy, droga do życia wiedzie od prostych chemicznych reakcji do złożonych cykli reakcji, które zachodzą w komórkach.

Ewolucja życia wymaga powtarzalnych procesów, ale początki mogą być skromne.

„Geneza życia to naprawdę tworzenie czegoś z niczego” - mówi prof. Betül Kaçar, autorka badania opisanego na łamach „Journal of the American Chemical Society”.

„Ale to 'coś' nie może się zdarzyć tylko raz. Życie sprowadza się do chemii i warunków, które mogą generować samoreplikujący się wzorzec reakcji” – wyjaśnia.

Tego typu chemiczne reakcje, które nieustannie się powtarzają nazywają się reakcjami autokatalitycznymi.

Badacze znaleźli 270 kombinacji cząsteczek (zawierających atomy ze wszystkich grup i rzędów układu okresowego) z potencjałem do wspomnianej autokatalizy.

„Uważano, że tego rodzaju reakcje są bardzo rzadkie. Pokazujemy, że jest inaczej. Wystarczy spojrzeć we właściwe miejsce” – mówi prof. Kaçar.

Naukowcy porównują autokatalizę do rosnącej populacji królików – wystarczy mieć ich kilka na początku, aby szybko uzyskać całą gromadę.

„Nigdy nie dowiemy się z całą pewnością, jak życie zaczęło się na naszej planecie - nie posiadamy wehikułu czasu. Jednak w probówce możemy stworzyć różne planetarne warunki, aby zrozumieć, jak dynamika potrzebna do utrzymania życia może ewoluować” – wyjaśnia prof. Kaçar.

„Carl Sagan powiedział, że jeśli chcesz upiec placek od zera, najpierw musisz stworzyć Wszechświat. Myślę, że jeśli chcemy zrozumieć wszechświat, najpierw musimy upiec kilka placków” – swoją pracę żartobliwie opisuje badaczka.