– Dla podatników, którzy uzyskują dochody z zagranicy, najważniejszą kwestią jest ustalenie, czy nadal są polskimi rezydentami podatkowymi – mówi Anna Misiak, szefowa zespołu ds. podatków osobistych w Kancelarii MDDP.
Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce uważa się osobę fizyczną, która: posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych (tzw. ośrodek interesów życiowych) lub przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Zasadą jest, że osoby fizyczne, jeżeli nie mieszkają na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy).
– Jeżeli nawet ktoś w Polsce nie przebywał w danym roku podatkowym dłużej niż 183 dni, ale tutaj ma centrum swoich życiowych interesów, czyli ma tutaj najbliższą rodzinę, to najpewniej nadal będzie uznawany za polskiego rezydenta podatkowego – tłumaczy Anna Misiak.
Kolejną ważną kwestią są umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, jakie obowiązują pomiędzy Polską a innymi krajami. Opodatkowanie dochodów z pracy najemnej wykonywanej za granicą podlega przepisom zawartym w dwustronnych umowach w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.
– Dla polskiego rezydenta podatkowego uzyskiwanie dochodów z zagranicy oznacza, że będzie musiał te dochody tutaj w Polsce zadeklarować. To, czy te dochody będą w Polsce podlegały ponownie opodatkowaniu zależy od tego, z jakiego kraju te dochody uzyskiwał i czy z danym krajem została podpisana umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, jak również jaką metodę unikania podwójnego opodatkowania ta umowa przewiduje – wyjaśnia Anna Misiak.
W zawartych przez Polskę umowach występują dwie metody unikania podwójnego opodatkowania: metoda wyłączenia z progresją oraz metoda proporcjonalnego odliczenia. W przypadku, gdy dochód został uzyskany w państwie, z którym Polska nie zawarła umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, stosowana jest metoda proporcjonalnego odliczenia.
Metoda wyłączenia z progresją oznacza, że w Polsce wyłącza się z podstawy opodatkowania dochód osiągnięty za granicą, zwolniony z opodatkowania na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednak dla ustalenia wysokości podatku od pozostałego dochodu – podlegającego opodatkowaniu w Polsce – stosuje się stawkę właściwą dla całego dochodu, tzn. łącznie z dochodem osiągniętym za granicą.
Metoda odliczenia proporcjonalnego oznacza natomiast, że dochód osiągany za granicą jest opodatkowany w Polsce, ale od należnego podatku odlicza się podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to możliwe jest tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie.
– Metoda wyłączenia z progresją jest korzystna dla podatników, bo jeśli dany podatnik w czasie, kiedy uzyskiwał dochody z zagranicy w danym roku podatkowym, nie uzyskiwał żadnych dochodów w Polsce, to dochodów z zagranicy nawet nie musi tutaj w Polsce deklarować i składać zeznania podatkowego. Natomiast w ramach metody kredytu podatkowego sytuacja wygląda już inaczej. Jeśli dany podatnik nie uzyskiwał żadnych dochodów w kraju, to i tak musi zadeklarować dochód zagraniczny tutaj w Polsce i odpowiednio go rozliczyć – podsumowuje Misiak.
Jeżeli podatnik przebywa za granicą, wypełnione zeznanie podatkowe może złożyć w polskim urzędzie konsularnym przed upływem terminu. Można je także przesłać właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, najlepiej za zwrotnym potwierdzeniem odbioru.
