Nie żyje Andrzej Werner. Przez lata pisał w „Filmie na Świecie” i „Kinie”

Nie żyje Andrzej Werner. W swoich publikacjach badał m.in. moralne i polityczne dylematy polskiej literatury czasu wojny i PRL. Jego prace miały wpływ na polską humanistykę zarówno w czasach PRL-u, jak i po 1989 roku. O śmierci krytyka poinformował portal Filmpolski.pl.

Andrzej Werner ukończył studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Był profesorem w Instytucie Badań Literackich PAN, w warszawskiej Akademii Teatralnej oraz wykładowcą Wolnego Uniwersytetu Berlina.

Jest autorem książek „Zwyczajna apokalipsa: Tadeusz Borowski i jego wizja świata obozów”, „Polskie, arcypolskie…”, „Pasja i nuda”, „Dekada filmu”, „Krew i atrament”, „To jest kino”, „Wysoko, nie na palcach: o pisarstwie Jana Józefa Szczepańskiego”. Za tom esejów „Polskie, arcypolskie…" otrzymał Nagrodę „Solidarności” Wydawców w 1987 roku. Publikował m.in. w „Filmie”, „Dialogu”, „Kinie” i „Kwartalniku Filmowym”.

Werner był opozycjonistą w czasach PRL-u, współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników i prasy niezależnej. W latach 1978-79 był redaktorem naczelnym czasopisma "Film na Świecie". Publikował w „Biuletynie Informacyjnym KSS „KOR”, „Głosie”, „Krytyce”. W latach 80. pełnił funkcję kierownika literackiego Zespołu Filmowego „Rondo”, prowadzonego przez Wojciecha Jerzego Hasa.

Publikował w prasie drugiego obiegu, m.in. „Kulturze niezależnej”. Prowadził wykłady „Ideowe oblicze polskiego kina” w Towarzystwie Kursów Naukowych. Należał do kierownictwa Niezależnej Oficyny Literackiej Nowa. Publikował tam również własne teksty.

13 grudnia 1981 roku został internowany. Do 23 grudnia tego samego roku przebywał w Ośrodku Internowania w Jaworzu.

Po 1989 roku kierował działem krajowym miesięcznika „Kino”. Był także dyrektorem artystycznym Lubuskiego Lata Filmowego.

Andrzej Werner był wieloletnim przewodniczącym Koła Piśmiennictwa Filmowego Stowarzyszenia Filmowców Polskich oraz członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i Polskiego PEN Clubu. W 2003 roku został konsultantem filmu „Tadeusz Borowski 1922-1951-2003”.

Opozycjonista został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Wolności i Solidarności oraz zdobył Nagrodę Stowarzyszenia Filmowców Polskich za wybitne osiągnięcia artystyczne.

Prywatnie był ojcem eseisty i krytyka filmowego Mateusza Wernera.