Zmarła Józefa Hennelowa, przez ponad 60 lat dziennikarka „Tygodnika Powszechnego”

- Pani Józefo, droga Ziuto, dziękujemy za kawał życia włożony w „Tygodnik”, za teksty, za tak wysoko postawioną poprzeczkę etosowi dziennikarskiemu, za dyskretne i życzliwe towarzyszenie - tak Józefę Hennelową pożegnał zespół redakcyjny „Tygodnika Powszechnego” na stronie internetowej pisma.

Pracę w "Tygodniku Powszechnym" Józefa Hennelowa rozpoczęła w maju 1948 r. jako korektorka. Potem była dziennikarzem, redaktorem, sekretarzem redakcji i zastępcą redaktora naczelnego - z tej ostatniej funkcji zrezygnowała w 2008 r.

W "TP" publikowała teksty publicystyczne i felietony, które ukazały się w cyklach: "Widziane z domu", "Z domu i nie tylko", "Votum separatum", "Na marginesie".

Od 1956 należała do Klubu Inteligencji Katolickiej w Krakowie. Działała w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich (od 1963) m.in. jako członek zarządu oddziału krakowskiego w latach 1981–1982. Buła członkiem Stowarzyszenia Opieki nad Więźniami „Patronat” (od 1981, m.in. zastępca przewodniczącego w latach 1981–1982), Małopolskiego Towarzystwa Oświatowego (współzałożycielka, od 1984), Ogólnopolskiego Klubu Miłośników Litwy (od 1988), Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa (od 1990, redaktor „Biuletynu SKOZK”). Działała w Fundacji Plus działającej na rzecz domów dziecka.

Józefa Hennelowa przez dwie kadencje w Sejmie

Przez dwie kadencje, w latach 1989-93, Józefa Hennelowa była posłanką, najpierw z listy Komitetu Obywatelskiego "Solidarność", a potem Unii Demokratycznej. Była członkiem założycielem UD, a potem członkiem Unii Wolności.

W Sejmie zasiadała w Komisji Kultury i Środków Przekazu (1990–1993), a wcześniej w Komisji Polityki Społecznej (1989–1990), pełniła funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy o ochronie prawnej dziecka poczętego.

Jest autorką: szkicu biograficznego o Juliuszu Osterwie (wspólnie z Jerzym Szaniawskim) oraz książek: "Kim jest dla mnie Jezus Chrystus", "...i nachylił się dzień" (omówienie ankiety "TP" i Znaku), "Powołanie i przygoda: rodzice i wychowawcy o sobie" (omówienie ankiety "TP"), "Obecność", "Nasze sprawy rodzinne" (z Markiem Skwarnickim, 1990), "Votum separatum: publicystyka 1982-1999" (2001), "Bo jestem z Wilna" (wywiad-rzeka Romana Graczyka z Józefą Hennelową, 2001), "Niedowiarstwo moje. Refleksje religijne" (2002), "Otwarty, bo powszechny. O kościele, który może boleć" (2012).

Została odznaczona m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką Honorową Województwa Małopolskiego - Krzyżem Małopolski i Orderem św. Grzegorza Wielkiego.

 Podczas spotkania w 2015 roku z okazji 90. urodzin Józefy Hennelowej w Klubie Inteligencji Katolickiej, prezes wydawnictwa Znak Henryk Woźniakowski mówił, że właśnie dzięki niej "Tygodnik Powszechny", wydawnictwo i miesięcznik "Znak", KIK oraz kluby Tygodnika starają się "wciąż pełnić misję i tworzyć forum rzetelnej dyskusji" i być "żywą częścią Kościoła".

Sama jubilatka podczas dyskusji o mediach mówiła wówczas, że dziennikarze powinni mieć poczucie, że "słowo jest sprawą ważną, precyzyjną i istotną". "Właśnie w słowie kryje się wyzwanie i odpowiedzialność" - powiedziała. "Chronienie się przed spadkiem odpowiedzialności za słowo jest absolutnie kwestią życia i śmierci tego zawodu" - podkreśliła.