Nagroda przyznawana jest żyjącym, polskim autorom za książki, poezję, rozprawy naukowe i inne utwory literackie w szczególny sposób popularyzujące rodzimą kulturę, historię i tradycję.
Jury w składzie: prof. Jacek Bartyzel, Dorota Boether, prof. Krzysztof Dybciak, Wacław Holewiński, Jan Michał Małek, prof. Maciej Urbanowski (przewodniczący), Stanisław Michalkiewicz (sekretarz), Rafał Ziemkiewicz ogłoszą laureata i wyróżnionych spośród nominowanych:
1. Leszek Elektorowicz, „Rąbek Królestwa”, ARCANA
2. Jacek Komuda, „Hubal”, Fabryka Słów
3. Jacek Kowalski, „Sarmacja. Obalanie mitów: podręcznik bojowy”, Zona Zero
4. Paweł Lisicki, „Krew na naszych rękach”, Fabryka Słów
5. Stanisław Aleksander Nowak, „Galicyanie”, WAB
6. Paweł Rojek, „Awangardowy konserwatyzm: idea polska w późnej nowoczesności”, Ośrodek Myśli Politycznej
7. Ks. Jan Sochoń, „Człowiek i twórczość. Szkice z filozofii kultury”, Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu
8. Stefan Türschmid, „Ikony. Opowieść o terrorystach”, Rebis
Leszek Elektorowicz – ur. 1924, poeta, prozaik, publicysta, tłumacz. Nazywany „księciem polskich poetów metafizycznych”. Autor wielu powieści, opowiadań, esejów o literaturze anglojęzycznej, tłumaczeń z angielskiego. „Rąbek Królestwa” to zbiór wierszy będących esencją tego, co w poezji Elektorowicza wybrzmiewa najmocniej: rozważań o życiu i śmierci, Bogu, pamięci, losie człowieka, ale też o przywiązaniu do ziemi ojczystej.
Jacek Komuda – ur. 1972, prozaik, publicysta, współautor scenariuszy gier komputerowych i planszowych. Autor opowiadań i powieści z gatunku fantastyki i historii, głównie z okresu Rzeczpospolitej Obojga Narodów. „Hubal” to zbeletryzowana oparta na faktach powieść o ostatnich kilku miesiącach życia majora Henryka Dobrzańskiego, zwanego „pierwszym partyzantem II wojny światowej”.
Jacek Kowalski – ur. 1964, wykładowca historii sztuki w UAM w Poznaniu, poeta, pieśniarz, tłumacz, autor scenariuszy widowisk i spektakli. Napisał kilkadziesiąt książek popularnonaukowych i naukowych poświęconych historii kultury, literatury i muzyki. „Sarmacja. Obalanie mitów: podręcznik bojowy” przedstawia w sposób rzetelny, opisany w formie gawędy obraz czasów sarmackich w Polsce, odbrązowienie obrosłej przez wieki w mity i legendy epoki.
Paweł Lisicki – ur. 1966, dziennikarz, eseista, publicysta, tłumacz, redaktor naczelny tygodnika „Do Rzeczy”. „Krew na naszych rękach” to wnikliwy, oparty na faktach esej poświęcony relacjom chrześcijańsko-żydowskim w Polsce. Poprzez niego autor stara się dociec przyczyn, dla których niektóre środowiska pozwoliły sobie wmówić fałszywą narrację dotyczącą Holocaustu.
Stanisław Aleksander Nowak – ur. 1958, publicysta, dziennikarz, dramaturg. Akcja jego debiutanckiej powieści „Galicyanie” dzieje się w burzliwym XIX wieku w podrzeszowskim Zaborowie. Losy rodziny Kończyświatów, wplecione w dzieje historii regionu oraz całej Polski, autor opisał zarchaizowanym „językiem galicyjskim”.
Paweł Rojek – ur. 1981, filozof, socjolog, tłumacz, wykładowca w Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie. Autor książek i opracowań z zakresu filozofii socjologii. „Awangardowy konserwatyzm: idea polska w późnej nowoczesności” to krytyczne spojrzenie na współczesną polską kulturę i sztukę, jej problemy ideologiczne i miejsce w niej jednostki, poszukującej własnej tożsamości.
Ks. Jan Sochoń – ur. 1953, filozof, teolog, poeta, eseista, wykładowca w warszawskim Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym i Papieskim Wydziale Teologicznym. Autor wielu tomików poetyckich, książek eseistycznych. „Człowiek i twórczość. Szkice z filozofii kultury” są poszukiwaniem głęboko pojętego humanizmu i wartości chrześcijańskich w dobie kryzysu kultury, „aksjologicznej ciemności”. Autor przywołuje rozliczne teksty z polskiej kultury, będące dowodem na to, że człowiek nie jest w stanie żyć bez miłości Boga.
Stefan Türschmid – ur. 1946, dziennikarz, wieloletni trener jeździectwa, autor trzech książek, w tym sagi rodziny Türschmidów. „Ikony. Opowieść o terrorystach” to zbeletryzowane, oparte na prawdziwych dokumentach historie bojowników i rewolucjonistów – także Polaków – z czasów carskiej, a później sowieckiej Rosji opisane żywym, literackim językiem.
